چراغی در کلاس؛ به بهانه روز معلم

به گزارش صدای امروز نیوز / در روزهایی که سرعت زندگی مجال تأمل نمی‌دهد و دنیای دیجیتال بیش از همیشه خود را بر زندگی تحمیل کرده، هنوز هستند کسانی که هر صبح، تخته و گچ را در دست می‌گیرند و با شوقی خاموش‌نشدنی، چراغ یادگیری را روشن می‌کنند. روز معلم، فرصتی است برای قدردانی از این چهره‌های بی‌ادعا که در سکوت و ثبات، پایه‌های آینده را می‌سازند.

در یکی از مدارس ابتدایی حاشیه‌ی شهر سمنان، خانم زهرا نوروزی از ساعت ۷ صبح در کلاس حاضر است. او ۲۲ سال است که تدریس می‌کند. صدای آرامش، مهربانی نگاهش و دقتی که در آموزش به خرج می‌دهد، دانش‌آموزان را به کلاس او علاقه‌مند کرده. خودش می‌گوید: «معلمی فقط انتقال دانش نیست. باید گوش باشی، دل باشی، پناه باشی برای بچه‌هایی که شاید جز مدرسه، جای امنی نداشته باشن.»

در بسیاری از مناطق ایران، معلمان نه‌تنها نقش آموزشی، بلکه نقش اجتماعی پررنگی هم دارند. آن‌ها مشاور، تسهیل‌گر، مشوق و در مواردی حتی جای والدین‌اند. به‌ویژه در مدارس روستایی و مناطق کم‌برخوردار، رابطه‌ی میان معلم و دانش‌آموز بسیار فراتر از چارچوب درس و کتاب است. معلم‌ها گاهی از درآمد شخصی خود برای تهیه لوازم تحریر دانش‌آموزان تلاش می‌کنند یا عصرها، داوطلبانه کلاس‌های جبرانی برگزار می‌نمایند.

در سال‌های اخیر، با گسترش آموزش مجازی، نقش معلمان وارد مرحله‌ی تازه‌ای شده. تطبیق با فناوری، برگزاری کلاس‌های آنلاین، و حفظ ارتباط انسانی از پشت صفحه‌ی مانیتور، مهارت‌هایی است که معلمان با علاقه و انعطاف‌پذیری فرا گرفته‌اند. این نشان می‌دهد که در قلب حرفه‌ی معلمی، همواره میل به یادگیری و انطباق وجود دارد؛ همان چیزی که آن‌ها به دانش‌آموزان خود آموزش می‌دهند.

در روز معلم، یادآوری این نکته ضروری است که سرمایه‌گذاری بر آموزش، بدون توجه به حال و آینده‌ی معلمان، مسیر کاملی نخواهد بود. اما این یادداشت برای گلایه نیست؛ برای تأکید است. تأکید بر اینکه پشت هر موفقیتی، معلمی ایستاده که با صبر، انگیزه و دلسوزی، به دانش‌آموز خود ایمان داشته است.

در پایان، شاید هیچ جمله‌ای بهتر از سخن همیشگی معلمان، حق مطلب را ادا نکند؛ همان جمله‌ای که نسل‌هاست تکرار می‌شود: «بچه‌ها، کتاب‌هاتون رو باز کنین.»