به بهانه روز طبیعت ،طبیعت‌گردی بدون آسیب؛ سفری با احترام به زمین

به گزارش صدای امروز نیوز / درست در همان لحظه که پا بر خاک جنگل می‌گذاریم، صدای شاخه‌ای که زیر کفش‌مان می‌شکند، ما را به یاد چیزی می‌اندازد: ما مهمان این طبیعت هستیم. طبیعت‌گردی، تنها سفری برای تماشای زیبایی‌ها نیست، بلکه تمرینی برای مراقبت، احترام و همدلی با زمین است.

هر ساله هزاران نفر برای رهایی از شلوغی شهر و تنفس هوای پاک، به دل طبیعت می‌روند. کوه، جنگل، دشت، رودخانه، کویر؛ هر کدام داستانی دارند و ما، اگر گوش بدهیم، می‌توانیم آن داستان‌ها را بشنویم. اما شنیدن این روایت‌ها، نیاز به حضور سبک، رفتار سنجیده و ذهنی آگاه دارد.

«سبک سفر کردن» یکی از اصول اصلی طبیعت‌گردی پایدار است. به‌جای اینکه کوه از وسایل ما سنگین شود، بهتر است بارمان سبک، اما هدف‌دار باشد: آب آشامیدنی، غذای خانگی بدون زباله، کیسه پارچه‌ای، بطری قابل استفاده مجدد، کفش مناسب و احترام به مسیر. گاهی، کوچک‌ترین رفتارها بزرگ‌ترین نشانه‌های فرهنگ سفرند.

در جنگل‌های شمال ایران، مسیری هست به‌نام «هزارچم». محلی‌ها می‌گویند وقتی گروهی از طبیعت‌گردان با راهنمای بومی به آنجا می‌روند، هیچ زباله‌ای پشت سر نمی‌گذارند. حتی بیشتر از آن، برخی از بازدیدکنندگان در راه برگشت، زباله‌هایی که دیگران رها کرده‌اند را هم جمع می‌کنند. اینجاست که طبیعت‌گردی تبدیل به مشارکت با طبیعت می‌شود، نه فقط بازدید از آن.

ما در طبیعت چیزی بیشتر از منظره می‌بینیم؛ تنفس می‌کنیم، صداها را می‌شنویم، لمس می‌کنیم، گاهی حتی در سکوت آن درمان می‌شویم. پس بد نیست از خود بپرسیم: آیا چیزی را که ما را آرام کرده، هم‌چنان آرام گذاشته‌ایم؟ رد کفش ما، رد نگاه ما، صدای موزیکی که شاید برای چند دقیقه خوشایند باشد، اما تا ساعت‌ها آرامش یک جنگل را برهم می‌زند… این‌ها همه اهمیت دارند.

شاید لازم باشد یک‌بار نه برای عکس گرفتن، بلکه برای نشستن، گوش‌دادن و تماشا کردن به دل طبیعت برویم. شاید لازم باشد دست کودک‌مان را بگیریم، کیسه‌ای بدهیم دستش، و بگوییم: «هر چیزی که زمین انداخته شده، زمین نخواسته».

طبیعت‌گردی بدون آسیب یعنی سفری که پایانش، درست مانند آغازش، پاک، آرام و سپاسگزار است. یعنی به جایی برویم و اثری نگذاریم، مگر رد پای لبخندمان.

نویسنده: سارا کاظمی