به احترام سفیدپوشان زندگی؛ یادداشتی برای روز پرستار

به گزارش صدای امروز نیوز / گاهی بعضی حرفه‌ها آن‌قدر در سکوت و بی‌ادعا انجام می‌شوند که فراموش می‌کنیم پشت آن‌ها، انسان‌هایی با قلب‌های بزرگ و دستانی خسته ایستاده‌اند. یکی از این حرفه‌ها، پرستاری است. روز پرستار، فرصتی است برای قدردانی از زن‌ها و مردهایی که نه فقط با دارو، بلکه با مهر، صبوری و حضور دائمی‌شان، به بیماران امید و آرامش می‌بخشند.

پرستار بودن یعنی بیدار ماندن وقتی دیگران در آسایش خوابیده‌اند؛ یعنی شنیدن ناله‌ها و التماس‌هایی که شاید هرگز فراموش نشوند؛ یعنی بلد بودن زبان سکوت، اشک و درد. پرستار بودن فقط یک شغل نیست، یک انتخاب است—انتخابی برای بودن کنار رنج و جنگیدن با ناامیدی.

در سال‌های اخیر، به‌ویژه در دوران کرونا، بسیاری از ما بهتر درک کردیم که پرستارها چه نقش بزرگی در سلامت جامعه دارند. آن‌ها در خط مقدم ماندند، حتی وقتی خسته بودند، حتی وقتی خطر را حس می‌کردند. لبخند زدند تا ترس بیماران کمتر شود. اشک ریختند بی‌آنکه کسی ببیند. و باز ادامه دادند.

روز پرستار فقط یک مناسبت تقویمی نیست؛ تلنگری است برای اینکه یادمان نرود این قشر شریف، ستون‌های پنهان نظام سلامت هستند. لازم نیست حتماً بیمار باشیم تا پرستارها را ببینیم. همین امروز، در همین روز، می‌توان با یک جمله‌ی ساده‌ی «خسته نباشید»، با یک شاخه گل، یا حتی با یک لبخند صادقانه، قدردان مهربانی بی‌دریغ‌شان بود.

به همه پرستاران این سرزمین، دست‌مریزاد می‌گوییم. شما تنها سفیدپوشان بیمارستان نیستید؛ شما روشنایی‌های دل این روزگارید.

نویسنده :سمیرا آقایی